Ĉapitro Tri

Ni, Egaleco 7-2521, malkovris nova forto el naturo. Kaj ni malkovris ĝin sola, kaj ni scios ĝin.

Estas dirita. Nun vipfrapu nin, se estas necesa. La Konsilantaro d Scienculoj diras ke ni ĉiu scias la ekzistantaj aĵoj kaj tial ĉiu la aĵoj ne konataj por ĉiu ne ekzistas. Sed ni opinias ke la Konsilantaro de Scienculoj estas blinda. La sekretoj de ĉi tiu tero ne estas videbla por ĉiu homo, sed nur por tiu kiu volas serĉi ĝin. Ni scias, ĉar ni ja trovis sekreto nekonata de niaj gefratoj.

Ni ne scias kio estas tiu forto nek de kie ĝi venas. Sed ni scias ĝian naturon, ni ja rigardis ĝin kaj laboris kun ĝi. Ni unue sciis ĝin antaŭ du jaroj. Iu nokto, ni tranĉis la korpon de morta rano kiam ni vidis ĝian kuro ektiri. Ĝi mortis, tamen ĝi movis. Ia forto nekonata por homoj movis ĝin. Ni ne povis kompreni ĝin. Tiam, post multaj testoj, ni trovis la respondon. La rano pendis de kupra drato; kaj estis la metalo de nia tranĉilo kiu sendis stranga forto al la kupro tra la salakvo de la rana korpo. Ni metis peco da kupro kaj peco da zinko en salakvujo, kaj ni tuŝis drato al ili, kaj tie, sub niaj fingroj, miraklo okazis kiu neniam antaŭe okazis, nova miraklo kaj nova forto.

Ĉi tiu eltrovaĵo fantomis nin. Ni sekvis ĝin prefere ol ĉiuj niaj studoj. Ni laboris kun ĝi, ni testis ĝin ĉiel ol ni povis priskribi, kaj ĉiu paŝo estis plia miraklo malkovrita antaŭ ni. Ni eksciis ke ni trovis la plej grandan forton sur la tero. Ĉar ĝi defias ĉiun leĝon konatan por homoj. Ĝi movas kaj turnas la pinglon de la kompaso kiu ni ŝtelis el la Hejmo de Scienculoj; sed oni instruis nin, kiam ni estis knabo, ke la pinglo montras norden kaj ke tiu estas leĝo kiu nenio povas ŝanĝi; tamen nia nova forto defias ĉiujn leĝojn. Ni trovis ke ĝi igas fulmojn, kaj neniam homoj scias kio igas fulmojn. En tondrtempestoj, ni levis altan ferstangon apud nia truo, kaj ni rigardis ĝin de sub la grundo. Ni ja rigardas fulmoj trafi ĝin multfoje. Kaj nun ni scias ke la metalo tiras la forto el la ĉielo, kaj ke oni povas donigi ĝin el la metalo.

Ni konstruas strangajn aĵojn kun ĉi tiu nia eltrovaĵo. Ni uzis por ĝi la kupraj dratoj kiujn ni trovis ĉi tie sub la grundo. Ni marŝis la longon de nia tunelo, kun kandelo lumigante la vojo. Ni ne povis marŝi pli ol duono da mejlo, ĉar tero kaj rokoj falis je ambaŭ flankoj. Sed ni kolektis ĉiu kiu ni trovis kaj portis ilin al nia laborejo. Ni trovis strangajn skatolojn kun metalaj baroj interne, kun multaj da ŝnuroj kaj kordoj kaj metalaj bobenoj. Ni trovis dratoj kiu gvidas al strangaj vitraj sferetoj sur la muroj; ili enhavas metalajn fadenojn pli maldika ol araneaĵo.

Ĉi tiuj aĵoj helpis nin en nia laboro. Ni ne komprenas ĝin, sed ni opinias ke la homoj de la Nedireblaj Fojoj konis la ĉielan forton, kaj ke ĉi tiuj aĵoj rilatas al ĝin. Ni ne scias, sed ni lernos. Ni ne povas nun halti, eĉ se ke ni estas sola en nia scio timigas nin.

Solulo ne rajtas havi plej grandan saĝon ol la multaj Scienculoj elektita de ĉiuj la homoj por siaj saĝo. Tamen ni povas. Ni tion havas. Ni membatalis kontraŭ diri tion, sed nun ĝi estas dirinta. Tio malgravas. Ni forgesas ĉiujn homojn, ĉiujn leĝojn kaj ĉiujn aĵojn krom niajn metalojn kaj niajn dratojn. Tiom ankoraŭ oni devas lerni! Kial longa vojo estas antaŭ ni, kaj malgravas se ni devas veturi ĝin sola!